Σε ηλικία 84 ετών «έφυγε» χθες από τη ζωή ο δημοσιογράφος και ιδρυτής της σατυρικής – αποκαλυπτικής εφημερίδας «Το Ποντίκι», Κώστας Παπαϊωάννου, μία θρυλική μορφή για τον ελληνικό Τύπο.
Δημοσιεύουμε την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ καθώς και τα σημειώματα που έγραψαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τον Κώστα Παπαϊωάννου η Νανά Νταουντάκη, η Έλενα Ακρίτα και ο Σπύρος Δερβενιώτης.
Η ΕΣΗΕΑ για τον Κώστα Παπαϊωάννου
«Ο Κώστας Παπαϊωάννου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938. Τη δημοσιογραφική του σταδιοδρομία ξεκίνησε αμέσως μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο το 1956, στην εφημερίδα «Ακρόπολις» ως συντάκτης ύλης και ελεύθερος ρεπόρτερ. Το 1971 συνελήφθη και φυλακίστηκε για την αντιδικτατορική του δράση από τις γραμμές του «Πατριωτικού Μετώπου». Ενώ μετά τη Μεταπολίτευση ξεκίνησε η συνεργασία του με την εφημερίδα «Τα Νέα». Παράλληλα υπήρξε αρχισυντάκτης του «Αντί». Το 1979 και ενώ εργαζόταν ακόμη στα «Νέα» ξεκίνησε την έκδοση της εβδομαδιαίας σατυρικής εφημερίδας «Ποντίκι». Το «Ποντίκι» δημιούργησε μια τομή στην ενημέρωση της εποχής καθώς έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση τα εντυπωσιακά του πρωτοσέλιδα αλλά και η αποκαλυπτική του δημοσιογραφία. Στο «Ποντίκι» παρέμεινε εκδότης-διευθυντής έως το 2005, οπότε και αποσύρθηκε στην αγαπημένη του Αίγινα.
Εκτός από τη μακρά δημοσιογραφική του παρουσία ο εκλιπών αφήνει και ένα πλούσιο συγγραφικό έργο. Αναφέρουμε ενδεικτικά: «Ο δράκος του Σέιχ-Σου: η υπόθεση Παγκρατίδη», «Δέκα μικροί και μεγάλοι νέγροι», «Πολιτική δολοφονία, Θεσσαλονίκη 48: Υπόθεση Τζωρτζ Πολκ», «Πολιτική δολοφονία, Θεσσαλονίκη ’63:Υπόθεση Γρηγόρη Λαμπράκη» κ.α.
Ο Κώστας Παπαϊωάννου εργάστηκε σκληρά και έντιμα για μισό αιώνα. Με την παρουσία του και τη δράση του σημάδεψε την ελληνική δημοσιογραφία. Το «Ποντίκι» υπήρξε χώρος ανάδειξης δεκάδων συναδέλφων, που κάτω από την καθοδήγηση και το προσωπικό του παράδειγμα, έκαναν τα πρώτα τους βήματα και στη συνέχεια διακρίθηκαν στον χώρο.
Άνθρωπος ευγενής, μειλίχιος, μορφωμένος και διακριτικός σεβάστηκε όσο λίγοι τη δεοντολογία και αγωνίστηκε για την πλουραλιστική ενημέρωση του λαού, πέρα από σκοπιμότητες».
Νανά Νταουντάκη (δημοσιογράφος)
«…Πώς να γράψεις για το θάνατο ενός ανθρώπου που συνδέεται άρρηκτα με τη ζωή σου; Ώρες τώρα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι ο Κώστας Παπαϊωάννου δεν υπάρχει πιά. Κοιτάζω παλιές φωτογραφίες, και έρχονται στο μυαλό μου πολύτιμες στιγμές, τόσο προσωπικές που πονάνε. Και άλλες από δημοσιογραφικούς και πολιτικούς αγώνες. Ανάμεσά τους και εκείνη την υπέροχη φωτογραφία με τον Κώστα και το Γιώργο Βότση, το Γιώργο Καραλή, στα νιάτα τους, να σηκώνουν το χέρι με το σήμα της νίκης σ΄εκείνη τη μεγάλη απεργία. Πώς να πείς, σε ανθρώπους που πιά νομίζουν ότι δημοσιογραφία είναι το κουτσομπολιό και τα πρωϊνάδικα ότι υπήρξε και μια άλλη γενιά δημοσιογράφων που θα έδινε και τη ζωή της για να αποκαλύψει τι κρύβεται πίσω από το θάνατο του Γρηγόρη Λαμπράκη ή του Πόλκ;
Πώς να εξηγήσεις σε συναδέλφους, που θεωρούν φυσικό επακόλουθο να πουλάς τη δουλειά σου ή τον εαυτό σου σε διαφημίσεις, ότι υπήρξαν κάποιοι δημοσιογράφοι, σαν τον Κώστα, που απορρίπτανε διαφημίσεις στην εφημερίδα τους (σ.σ. Ποντίκι) γιατί το θεωρούσαν αντιδεοντολογικό, κι άς είχαν ανάγκη τα έσοδα; Πώς να πείς σε ανθρώπους που λένε… έχω 5.000 φίλους, ότι υπάρχουν και φίλοι που δεν έχουν καθόλου φμπ, αλλά είναι πάντα κοντά σου σε ότι σου συμβαίνει, που μοιράζονται τις όμορφες αλλά και τις δύσκολες στιγμές και δεν σου είπαν ποτέ…δεν μπορώ τώρα, έχω δουλειά…».
Έλενα Ακρίτα (δημοσιογράφος)
«Πέθανε ο Κώστας Παπαϊωάννου ο εμπνευστής, δημιουργός και ιστορικός εκδότης της σατιρικής εφημερίδας Το Ποντίκι, ένα έντυπο που γέμισε τα νιατα μας με φως. Σπάνιος συνάδελφος, κορυφαίος αρθρογράφος του περιοδικού ΑΝΤΙ και αγωνιστής κατά της Χούντας. Είχα την χαρά να ανήκω στην πρώτη μικρή ομάδα δημοσιογράφων που στήσαμε το Ποντίκι στα πόδια του, δουλεύοντας αμισθί για να στηρίξουμε το όραμα του Παπαιωάννου που έγινε τελικά και δικό μας όραμα».
Σπύρος Δερβενιώτης (σκιτσογράφος)
Το “Ποντίκι” ήταν τίποτε λιγότερο από μια επανάσταση στο χώρο του Ελληνικού Τύπου. “Σατιρική-αποκαλυπτική εφημερίδα” ήταν το μότο, η υπόσχεση προς τους αναγνώστες της, που τιμήθηκε στο ακέραιο. Το μεγαλύτερο ίσως δώρο του στον εγχώριο πολιτισμό ήταν η δημοσίευση του “Τρίτου Δρόμου” του Γιάννη Ιωάννου. Απολαυστική όσο και αναγκαία ήταν και η εμμονή του με τον Κώστα Μητσοτάκη, και ειδικά η σειρά αποκαλυπτικών δημοσιευμάτων για την πολυτελή οικία στην Κρήτη, που διέθετε (όπως δεν κουραζόταν να επαναλαμβάνει το έντυπο) “εφτά καμπινέδες”.
Κάντε το πρώτο σχόλιο